Dün sabah efsane bir güne uyandık. Nasıl güzel bir gündü ama. Haftalarca etkisi sürmeyecek tabii ki çünkü artık o kadar alıştık ki. Bir tarafta devam ettirmeye çalıştığımız hayatımız bir tarafta hayallerimiz. Biz nasıl çıkacağız bu işten? Bu sorunun cevabını biz mi vermeliyiz yoksa “başkaları” mı?
Herkes o kadar kızgın, o kadar öfkeli ki. Ama ne yazık ki hala her şeyi içimizde yaşıyoruz. Nedeni malum…
Bugün dünün etkilerini bekledim. Dedim ya o kadar alıştık ki her şeye elimiz hep cebimizde… Aldığımız şeyin “ekstra” üstünü vermeye. Bu rüzgar nereye kadar böyle devam edecek. Bu rüzgar dinecek mi yoksa fırtına olup hepimizi savuracak mı?
Ne zaman toparlanırız? ,
Belli değil.
Toparlanır mıyız?
Muallak…
Yurtdışına gitmek çare mi dersiniz?
Bence değil...
Kalıp ne yapabiliriz?
Hiçbir şey…
Masanın üstüne çıkıp tepinsek de işe yaramaz gibi. Ama bir yolu olmalı her şeye hepsine “dur” diyecek.
Elbet buluruz, elbet düzeliriz,
Ben bize inanıyorum, benim hala ümidim var.